امام خمینی

ای روح بلند عارفانه،
فریاد رسای این زمانه
از نام تو شعر و عشق و عرفان
، زد بر دل عاشقان جوانه
اندوه و غمت مرا شکسته
، تا کرد، اجل تو را نشانه
داریم به دل غم فراقت
، با آن همه گریه ی شبانه (۲)

خود سینه به آتشی سپردست
، کز هجر تو می کشد زبانه
کی یاد تو می رود از خاطر،
خرداد بود فقط بهانه (۲)

تا اشک از چشم خود فشانم
، با خواندن شعر و هم ترانه
بعد از تو همیشه سرد مانده است
، هم شهر و همی درون خانه
باشد ز غم جدایی تو،
هر لحظه به هر کجا نشانه

فریاد زند ز جان جماران،
چون پیر نشد به آشیانه (۲)
زآن روی که چهره ی امامش،
پنهان شده نیست در میانه
رفته است خمینی از بر ما
کی می رود از دل آن یگانه (۲)